Monsters in de bek kijken

En hoe voelt dat, dat die collega zo snel promotie heeft gemaakt?’ vraag ik haar. ‘Tja, dat heeft me toch wel verbaasd’, geeft ze aan. Om er snel aan toe te voegen ‘Maar ik gun een ander alles hoor!'.

Het kostte wel even voordat ze aan mij en aan zichzelf kon toegeven wat de situatie écht met haar deed. Want boosheid of jaloezie vallen bij haar in de categorie ‘verderfelijke eigenschappen’, dus die werpt ze verre van zich.

Maar ze waren er wel degelijk, de gedachten ‘Waarom hij en niet ik? Waarom worden mijn kwaliteiten door het management niet gezien?'.

Als ik zó ben, wordt ervan mij gehouden

Al vroeg krijgen we boodschappen van onze ouders mee. Expliciet, als ze ons vertellen ‘als je dit doet, ben je niet lief’ of zeggen ‘zo moet het’. Maar ook impliciet, want kinderen hebben een feilloze radar om subtiele signalen op te pikken die hen vertellen wat ze moeten doen om waardering en liefde van hun ouders te krijgen. Zo vormen ze zich een beeld: ‘Zo moet ik zijn'.

Monsters

De eigenschappen die niet in dat plaatje passen, worden onder het tapijt geveegd. Voor diegene die geleerd heeft dat ‘sterk zijn' belangrijk is, worden ‘zwakte’ of ‘hulpvragen’ taboe. Een monster dat maar in de schaduw moet blijven.

Mijn cliënt had geleerd dat ‘aardig en behulpzaam zijn’ altijd voorop moeten staan. Luisteren naar je eigen behoeftes, laat staan opkomen daarvoor, zag zij als
fout. ‘Egoïsme’ was haar grootste monster. ‘Boosheid’ en ‘Jaloezie’ zaten
ernaast. Samen verstopt onder haar bed en haar angst inboezemend. ‘Zo mag ik
niet zijn, want dan houdt er niemand meer van mij’.  

De weg naar het lichtgaat door de schaduw’ (Carl Jung)

Aan het ontkennen van deze schaduwkanten hangt een prijskaartje. Namelijk verlies aan echt contact met jezelf. Emoties zijn boodschappers, als je die wegdrukt loop je belangrijke informatie mis. De jaloezie vertelde haar wat ze eigenlijk zelf graag wilde. De boosheid was een signaal dat het tijd was om in actie te komen.

Toen ze haar boosheid en jaloezie onder ogen kon zien, kon mijn cliënt erkennen wat er echt speelde: ‘Ik wil ook graag een stap maken. Ik heb minstens zo veel in huis als die collega en ben ook toe aan meer verantwoordelijk.'

'En wat heb jij gedaan om dat aan het management duidelijk te maken? vraag ik haar. '

Actie

Ze realiseert zich dat alleen hard werken er niet voor zorgt dat het management haar kwaliteiten ziet. En ze kunnen ook moeilijk in haar hoofd kijken om te raden wat haar ambities zijn. Soms doen leidinggevenden aannames (tja, het zijn net
mensen….) ‘Dat zal ze wel niet willen, want dan moet ze veel overwerken en
heeft ze minder tijd voor haar gezin’. Als je in gesprek gaat, kan je dit soort
aannames corrigeren.

We bespreken wat ze kan doen om haar ambitie en kwaliteiten nadrukkelijker bij haar leidinggevenden onder de aandacht te brengen. Dat is uiteraard onwennig. ‘Komt dat niet arrogant over?’ twijfelt ze. We oefenen met het zenden van
‘ik-boodschappen’ en ze ontdekt dat die manier voor haar werkt. En nu ze weet
door welke monsters haar ongemak veroorzaakt wordt, lukt het haar om zich er
niet door te laten weerhouden. 

Ook gaat ze niet langer afwachten of men haar zal vragen de leiding te nemen over een uitdagende project dat op stapel staat.Ze gaat zelf het gesprek aan over het project dat ze graag wil leiden.

Wat zijn jouw monsters? Waar irriteer jij je verschrikkelijk aan bij anderen (dat is veelal één van jouw monsters). Welke voornemens heb jij waarvan het maar niet lukt om ze in praktijk te brengen (er is dan vaak een monster aan het werk..)?